Η πατρίδα μας εδώ και οκτώ χρόνια
είναι στην δίνη μιας πρωτοφανούς και μοναδικής τρισυπόστατης κρίσης.
Οικονομικής, κοινωνικής και
πολιτικής. Όλες οι χώρες έχουν μεγάλα προβλήματα, ειδικά την περίοδο που
διανύουμε η ανησυχία και η κρίση είναι έντονη απειλή για ένα νέο παγκόσμιο
βύθισμα στις τετραγωνικές παραμέτρους: Αμερικής, Ασίας, Ευρώπης, Κίνας.
Πολιτική, οικονομική και κοινωνική
κρίση δηλ. τρία σε ένα είμαστε όμως η μόνη που αντιμετωπίζουμε και αυτό μας
καθιστά τους πιο ευάλωτους στην ζώνη των πέντε πιο απειλούμενων χωρών στον κόσμο.
Λάθη πολλά και συνεχόμενα. Μεγάλο λάθος η αδυναμία προώθησης της αναδιάρθρωσης
του χρέους. Μεγάλο δίκιο το δημοψήφισμα αλλά με λάθος τάιμινγκ επί Παπανδρέου
και επί Τσίπρα αφού ο ένας έπρεπε να το κάνει πριν το πρώτο μνημόνιο και ο
δεύτερος αμέσως με την εκλογή του και τον πρώτο κύκλο διαπραγμάτευσης δηλ. το
Μάρτιο και όχι με την πλάτη στον τοίχο!
Τώρα με το ΠΑΡΟΝ μνημόνιο η πορεία
βαλκανιοποίησης δηλ. η εγκατάσταση μιας κλίμακας εισοδήματος για τα 2/3 του πληθυσμού από 0 έως 1000
Ευρώ και η καταστροφή της μεσαίας τάξης και των ενδιάμεσων στρωμάτων είναι σε
πλήρη εξέλιξη και τελικό στάδιο. Τα συνδικάτα είναι σε μεγάλο βαθμό στο
περιθώριο . Απεργίες, καταγγελίες αλλά αδυναμία επηρεασμού των πολιτικών
εξελίξεων και ανατροπών την ώρα που απαιτείται. Φθορά στις κυβερνήσεις Ναι!
Αρκεί όμως η αλλαγή με εκλογές των κυβερνήσεων; Κατά την γνώμη μου όχι, γιατί,
η αδράνεια, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και μετά η θρηνολογία γι αυτό που κάθε
φορά μας βρίσκει δεν πάει άλλο.
Είμαστε ένα σώμα που ανεξάρτητα από την εσωτερική κατάσταση: αντιπαραθέσεις, ανταγωνισμούς, μικροεξουσίες στους
διοικητικούς μηχανισμούς, φατριασμούς ή αντικειμενικά προβλήματα: ελλείψεις
μέσων, προσωπικού, εκπαίδευσης και αμοιβών Και μια σειρά προβλημάτων που θα αναδειχτούν σε αυτό το συνέδριο τόσο από τους συνέδρους του κέντρου όσο και
κύρια από την περιφέρεια ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ την διαφορά!
ΓΙΑΤΙ η κοινωνική ευαισθησία και
αυτοθυσία που επιδεικνύουμε στο έργο και την αποστολή μας, τα θύματα στην
εκτέλεση του καθήκοντος και εδώ διακόπτω και ζητώ ενός λεπτού σιγή για στην
μνήμη όλων των πυροσβεστών που ηρωικά πάλεψαν και έφυγαν άλλα είναι πάντα ζωντανοί και φωτεινοί φάροι στους δρόμους και τους αγώνες μας!
- ενός λεπτού σιγή -
- Αυτό που αναγνωρίζει όλη η κοινωνία, είναι η τιμή και η
δύναμη της κοινωνικής αποδοχής του πυροσβέστη, της πυροσβεστικής!
Εμείς λοιπόν μπορούμε να
συγκροτήσουμε μια νέα βάση εκκίνησης των συνδικάτων πάνω σε ισχυρούς
κοινωνικούς δεσμούς!
Γιατί αν δεν έρθουμε από την
κοινωνία και με ευρύτητα σε συνθήκες κρίσης δεν μπορούμε να μιλάμε και να
ακουγόμαστε εύκολα για διεκδικήσεις. Δεν δημιουργούμε ορμή και συνέχεια και η
αγανάκτηση που μέσα από την οργάνωση, την γνώση, την συνείδηση δεν γίνεται ορμή
αλλά παραμένει οργή, καλή είναι αλλά δεν έχει χρησιμότητα παρά μόνο στενά και
εσωτερικά!
Η μάχη πρέπει να είναι με
εξωστρέφεια και μπροστά το γενικό και κοινωνικό συμφέρον. Προτείνω να δουλέψουμε με ένα νέο τρόπο, ένα νέο όραμα, ένα ανοιχτό νέο δόγμα και στόχους!
όπως,
α) Ευρύτατη και με βάθος εθνική
στρατηγική ασφάλειας.
β) Επιτελική και Ενιαία "δομή" Συντονισμού όλων
των εμπλεκόμενων παραγόντων με διατομεακό, διακλαδικό, διεπιστημονικό
χαρακτήρα.
γ) Αναδιοργάνωση
Πολιτικής Προστασίας με ριζικό τρόπο και στόχο την πληροφόρηση, την εκπαίδευση
των πολιτών δηλ. την ενεργοποίηση θετικά και οργανωμένα.
δ) Ουσιαστική
εμπλοκή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με σοβαρή επιχειρησιακή δομή και σχέδια υπό
διαρκή αξιολόγηση, ανανέωση και προσαρμογή. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η
συμπληρωματική εμπλοκή δικτύων και πρωτοβουλιών πολιτών, ΜΚΟ κα. έχει νόημα,
μεγενθύνει αποτελέσματα, έχει κανόνες, έλεγχο και είναι μακριά από την
υποκατάσταση των σταθερών κοινωνικών δομών και το χειρότερο την
"νέο-πελατειακή" ή αναπαραγωγή ακόμη και εδώ κομματικών σκοπιμοτήτων
και αδιαφάνειας!
ε) Σύνδεση με τις δομές των Δήμων του ΕΚΑΒ, της Πυροσβεστικής κα.
κοινωφελών υπηρεσιών (δομών επικοινωνίας, κέντρων ψυχολογικής υποστήριξης κλπ)
για την δημιουργία "κοινότητας ασφάλειας, διαχείρισης κρίσεων, αλληλεγγύης
και συνδρομής" σε κάθε γεωγραφική, κοινωνική
ενότητα δίπλα και κοντά στον πολίτη με τον ίδιο και τον
εθελοντισμό!
Το αγκίστρωμα στα μνημόνια και η παραχώρηση βαθμιαία και
ειδικά με το τελευταίο σχεδόν του συνόλου της πολιτικο-οικονομικής κυριαρχίας
είναι πλέον ένα μεγάλο και περίπλοκο θέμα. Πως η χώρα βγαίνει χωρίς να
"μετακομίσει" από την ευρωπαϊκή ήπειρο όταν εκτός των άλλων οι γεωπολιτικές πιέσεις και κίνδυνοι εξαιτίας της θέσης της είναι υπαρκτά και τα
βιώνουμε αφού είναι ορατά και πίσω από το ζήτημα των προσφύγων! Καθαρές
κουβέντες: καμία έξοδος από τα μνημόνια και την κρίση δεν μπορεί να γίνει χωρίς σοβαρό σχέδιο, πολιτική ικανότητα και ικανό πολιτικό προσωπικό, ώριμη,
σαφή, ειλικρινή συμφωνία σε μίνιμουμ πλαίσιο στρατηγικής και τακτικής στα
μείζονα και παντού: εθνικό, οικονομικό, κοινωνικό πεδίο και βασικούς θεσμούς!
Εδώ η λαϊκή ενότητα, η
ύπαρξη και κοινωνικής ηγεσίας είναι συνθήκη. Εδώ προσδιορίζονται και οι ευθύνες, το μέγεθος και η αναγκαιότητα ρωμαλέων προσπαθειών, παρεμβάσεων και
πρωτοβουλιών από τα συνδικάτα.
Κι αν μιλάμε για αυτόνομα συνδικάτα να αναλάβουμε με τόλμη
την ανάπτυξη του εσωτερικού διαλόγου, την αναμόρφωση και την αντιμετώπιση των
αρνητικών που σκοτώνουν την σχέση και τους δεσμούς ανάμεσα μας, μειώνουν το
κύρος των συνδικαλιστών και του συνδικαλισμού στην κοινωνία. Καμία παρέμβαση
εξωτερική από κυβέρνηση και κράτος επομένως στο συνδικαλιστικό νόμο πριν τα ίδια τα συνδικάτα δουν τα του οίκου τους.
Ώρα να σηκωθούμε με ευθύνη, αποφασιστικότητα και τόλμη αν θέλουμε να σταματήσουμε την πτώση των
εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Μπορούμε αρκεί να το αποφασίσουμε και να το αποδείξουμε με
τις επιλογές μας!
Μόνο έτσι η ελπίδα επανάκτησης δικαιωμάτων και παροχών είναι δυνατή και υπαρκτή και όχι ψευδαίσθηση. Με λογική, συναίσθημα, με το μυαλό και
την καρδιά, ευθύτητα στην ματιά και σταθερό χέρι, δυνατή επιλογή, βήμα κοινό και μεγάλο μπορούμε. Εδώ κρίνεται αν θα φύγουμε με ένα ιστορικό συνέδριο που να σπάσει φραγμούς ή με ένα συνέδριο μια από τα ίδια!
Αυτή είναι μια συζήτηση και επιλογή που ο καθένας πρέπει να
την κάνει με τον εαυτό του πρώτα και συλλογικά να αποτυπωθεί στα αποτελέσματα.
Επιλογές υπάρχουν το ζήτημα είναι ποιες πάνε μπροστά τον
κλάδο και όχι τα κόμματα. Πρώτα τα συνδικάτα, τα προβλήματα και οι ανάγκες
αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων, των οικογενειών και το μέλλον των παιδιών μας και
μετά όλα τα άλλα. Πρώτος ζητώ συγνώμη αν και όπου απέκλινα στην ένταση της
καθημερινότητας από αυτά, σφίγγω το χέρι όλων και με εμπιστοσύνη προσδοκώ στο
τέλος να είναι η δυνατή γροθιά μας!
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,
Τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα για
να σώζουν πρέπει να είναι ανοιχτά!
Έτσι και οι επιλογές μας σε αυτό το
Συνέδριο Να γίνουν πιο ώριμες, πιο πλουραλιστικές και όχι μονοδιάστατες! Αυτή η
δυνατότητα υπάρχει και δεν την κλειδώνει καμία εξάρτηση κομματική ή εφήμερη
μικροσκοπιμότητα!
Στο πλαίσιο που καταθέτω χρειάζονται
πέρα από την συνεργασία για πιο άρτια ολοκλήρωση του, ιδέες και προτάσεις που
πρέπει όλοι να καταθέσουμε:
Πρώτον Να το πιστέψουμε Απαιτείται
πίστη και καθολική συμμετοχή, ενεργοποίηση, συμβολή
Δεύτερον ΠΑΘΟΣ και Ενότητα δηλ. δύναμη να το προωθήσουμε,
να το διεκδικήσουμε, να το παλέψουμε!
Τρίτον διεύρυνση και κεντρικό μετερίζι, νέο βήμα με ΑΚΤΙΝΑ για την ομοσπονδία δηλ. είναι ώρα να ξυπνήσει η βασική προϋπόθεση
που διαθέτουμε η ΑΔΕΔΥ!
Σήμερα απαιτείται η επανάσταση του
συγκεκριμένου που δεν διαχωρίζει το εφικτό από το δυνατό αλλά αποδεικνύει πως
το δυνατό είναι εφικτό
Με αυτή την σκέψη και ανοιχτή την
εμπιστοσύνη προς όλους Είμαι βέβαιος για την τόλμη, την επιλογή και την
ανταπόκριση με εμπιστοσύνη από όλους σας για το άνοιγμα ενός νέου, του δικού
μας συλλογικού δρόμου, με νέα ποιότητα και πρωτοποριακές επιλογές!
Γιατί αν όχι εσείς τώρα,
Ποιοι και πότε;
Τώρα λοιπόν, αποφασιστικά, μπροστά
και ψηλά όπως αξίζει στον Έλληνα πυροσβέστη, το πυροσβεστικό σώμα, όπως
δικαιούται το ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα, η κοινωνία!
Μπορούμε άλμα μεγαλύτερο από την
φθορά όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής.
Αρκεί τώρα Και με θάρρος!
